O repatriacji na Uniwersytecie Trzeciego Wieku
Jeszcze w aurze święta wszystkich seniorów, obchodzonego właśnie Międzynarodowego Dnia Osób Starszych, w czwartek 4 października w sali konferencyjnej Urzędu Miasta odbyło się pierwsze po przerwie wakacyjnej spotkanie słuchaczy tomaszowskiej Filii Uniwersytetu Trzeciego Wieku.
Tematem spotkania były szeroko pojęte problemy repatriacji Polaków do ojczyzny, które szczegółowo przedstawił dyrektor Biura Organizacyjno-Prawnego Urzędu Miasta Tomasz Zieliński. Wykładowca tytułem wprowadzenia zarysował pojęcie repatriacji i repatrianta ujęte w prawie polskim w Ustawie z dnia 9 listopada 2000 r., odnoszące się zarówno do rodowitych Polaków, jak i ich rodzin, dzieci i małżonków, choćby byli oni obcokrajowcami. Prelegent wymienił przy tym kryteria określające polskie pochodzenie, gdy jeden z rodziców, dziadek bądź pradziadkowie byli Polakami, pielęgnację w rodzinie polskich tradycji lub zwyczajów, deklarowanie związków z polskością. Wykładowca poświęcił więcej uwagi zagadnieniu kto może być uznany za repatrianta, jak i formom pomocy udzielanym repatriantom i ich rodzinom, by następnie skupić się na ich problemach w zakresie uznawalności ich kwalifikacji zawodowych w celu podjęcia pracy w Polsce, wykształcenia dorosłych, dzieci oraz nostryfikacji świadectw i dyplomów. Wskazano tu na zasadniczą rolę Departamentu Nadzoru i Organizacji Szkolnictwa Wyższego ENIC-NARIC Polska. Uznawalność kwalifikacji zawodowych wynika z mocy umów międzynarodowych zawartych przez Polskę z innymi państwami, w tym z państwami powstałymi w wyniku rozpadu b. Związku Radzieckiego - tzw. Konwencja Praska z 1972 r. Umowa ta obowiązuje obustronnie nadal, a nawet została rozszerzona. Po wejściu Polski do UE wprowadzony został zakaz uznawania dyplomów lekarskich, lekarzy stomatologów, pielęgniarek, położnych i lekarzy weterynarii, co spowodowało konieczność ich nostryfikacji. Prelegent zaprezentował szereg praktycznych przykładów uznawalności wykształcenia repatriantów przybywających do Polski z różnych krajów b. ZSRR, a następnie uznawalności kwalifikacji zawodowych celem podjęcia pracy w zawodach regulowanych i nie regulowanych, by z kolei podjąć sprawę formułowania opinii o poziomie wykształcenia i rodzajach świadectw, jak i procedurach obowiązujących w ich nostryfikacji. Duże zainteresowanie słuchaczy towarzyszyło także przedstawionym przez prelegenta problemom repatriantów wynikającym z własnych doświadczeń jako wykładowcy na organizowanych kursach. Tymi problemami są m.in. bariery językowe, kulturowe, postrzegania siebie jako gorszych Polaków, wyrwanie z rodzimego środowiska, brak znajomości polskich realiów, błędne oczekiwanie na życzliwość, okrutne zetknięcie się z rzeczywistością niezgodną z oczekiwaniami i marzeniami. W dyskusji podnoszono m.in. sprawę wynaradawiania młodych pokoleń Polaków za granicą, celowość prowadzenia repatriacji przy jednoczesnym zjawisku masowej emigracji zarobkowej z Polski oraz efektywność nauczania języków obcych.
erte
Fot.: Zbigniew Skawiński
